برچسب: احمد شاملو

پنجره!
بگشای از هم
چون کتاب قصۀ خورشید
تا امیدم بازجوید
در صدف های دهان رنج
صبح مروارید تابش را
به ژرفاژرف این دریای دورافتادۀ نومید ..

#شاملو

تا آخرین ستاره‌ی شب بگذرد مرا
بی‌خوف و بی‌خیال بر این بُرجِ خوف و خشم،
بیدار می‌نشینم در سردچالِ خویش
شب تا سپیده خواب نمی‌جنبدم به چشم ..

#احمد_شاملو

صدایت می زنم
گوش بده قلبم صدایت می زند
شب گرداگردم حصار کشیده است
و من به تو نگاه می کنم
از پنجره های دلم
به ستاره هایت نگاه می کنم
چرا که هر ستاره، آفتابی‌ست
من آفتاب را باور دارم
من دریا را باور دارم
و چشم های تو سرچشمه دریاهاست ..

#احمد_شاملو

اين است زمزمه ی سپيده
اين است آفتاب
که بر می آيد
تک تک
ستاره ها آب می شوند
و شب بريده بريده
به سايه های خرد
تجزيه می شود ..

#احمد_شاملو

شعری با قافیه‌ی خون
با کلمه‌ی انسان
با مارش فردا
شعری که راه می‌رود، می‌افتد، برمی‌خیزد، می‌شتابد
و به سرعت انفجار یک نبض در یک لحظه‌ی زیست
راه می‌رود بر تاریخ ..

#احمد_شاملو

کاش دلتنگی نیز نام کوچکی می‌داشت
تا به جانش می‌خواندی:
نام کوچکی
تا به مهر آوازش می‌دادی
همچون مرگ
که نام کوچک زندگی‌ست ..

#احمد_شاملو

کار دیگری نداریم
من و خورشید
برای دوست داشتنت
بیدار می شویم
هر صبح ..

#احمد_شاملو

تا آخرین ستارهٔ “شب” بگذرد
مرا بی‌خوف و بی‌خیال
بر این برج خوف و خشم
بیدار می‌نشینم در
سردچال خویش
شب تا سپیده خواب
نمی‌جنبدم به چشم ..

#احمد_شاملو

هرگز کسی

این گونه فجیع

به کشتن خود برنخاست

که من به زندگی نشستم ..

#شاملو

جاده ها با خاطره قدم های تو بیدار می مانند
که روز را پیشباز می رفتی،
هر چند
سپیده
تو را
از آن پیشتر دمید
که خروسان
بانگ سحر کنند ..

#احمد_شاملو